A może jes­teśmy je­dynie czyimś wspomnieniem?

Czy wszystko po­zos­ta­nie tak samo, kiedy mnie już nie będzie? Czy książki odwykną od dotyku moich rąk, czy suknie zapomną o zapachu mojego ciała? A ludzie? Przez chwilę będą mówić o mnie, będą dziwić się mojej śmierci – zapomną. Nie łudźmy się, przyjacielu, ludzie pogrzebią nas w pamięci równie szybko, jak pogrzebią w ziemi nasze ciała. Nasz ból, nasza miłość, wszystkie nasze pragnienia odejdą razem z nami i nie niezostanie po nich nawet puste miejsce. Na ziemi nie ma pustych miejsc.

Wydawałoby się, że dzisiejsze słowa nie pasują do mnie, do tematyki mojego bloga, do tego, co tworzę na co dzień, ale czy sztuką jest pisać tylko wyłącznie o życiu gwizd, nowych albumach, wierze, motywacji, chudnięciu? A może pokazywanie ludziom, że są w naszym życiu i te chwile, kiedy słowa nie mają znaczenia, kiedy usta milkną, a wokół ciebie pojawia się pustka. I, pomimo że masz wokół siebie tych, których najmocniej kochasz, nie masz siły ani chęci do śmiania się, rozmawiania, spędzania tego jedynego dnia w grobie szczęśliwych ludzi. Każdy z nas zdaje sobie sprawę, że prędzej czy później odejdzie, zostawi po sobie wczorajsze skarpetki, talerzyk po kolacji, ubrania, nie obnoszone, wspomnienia, które na początku będą boleć, przypominać o tym, jak wspaniałym człowiekiem byłeś, uśmiechniętym, mającym siłę góry przenosić. Ludzie będą gadać, jedni będą współczuć, drudzy zaś otworzą szampana, ale prędzej czy później zapomną, tak jak zapomnieli o pierwszym władzy Polski czy o imionach Apostołów. Ludzie są tylko ludźmi, teraz biegniemy każdego dnia, nie patrząc, co jest przy nas. Po co płakać nad rozlanym mlekiem lepiej pokazać, jaka to Ty silna nie jesteś i choć w głębi sobie nie dajesz sobie już rady, próbujesz udawać i grać na zwłokę. Bo przecież życie jest tylko życie, a chwila tylko chwilą. Jednak nie zdajemy, sobie sprawy jak cenną jest obecna chwila. To, że dziś jesteś przy mnie, że pokazujesz mi jak dalej żyć i walczyć o to, co w życiu jest najpiękniejsze. Dlatego nie zamykaj się dziś w pokoju, nie zakładaj słuchawek na uszy, tylko żyj z całych sił, bo nie wiesz, czy jutro będziesz miała wszystkich przy sobie.

Nic dwa razy się nie zdarza 

i nie zdarzy. Z tej przyczyny 

zrodziliśmy się bez wprawy 

i pomrzemy bez rutyny. 

Choćbyśmy uczniami byli 

najtępszymi w szkole świata, 

nie będziemy repetować 

żadnej zimy ani lata. 

Żaden dzień się nie powtórzy, 

nie ma dwóch podobnych nocy, 

dwóch tych samych pocałunków, 

dwóch jednakich spojrzeń w oczy. 

Wczoraj, kiedy twoje imię 

ktoś wymówił przy mnie głośno, 

tak mi było, jakby róża 

przez otwarte wpadła okno. 

Dziś, kiedy jesteśmy razem, 

odwróciłam twarz ku ścianie. 

Róża? Jak wygląda róża? 

Czy to kwiat? A może kamień? 

Czemu ty się, zła godzino, 

z niepotrzebnym mieszasz lękiem? 

Jesteś - a więc musisz minąć. 

Miniesz - a więc to jest piękne. 

Uśmiechnięci, współobjęci 

spróbujemy szukać zgody, 

choć różnimy się od siebie 

jak dwie krople czystej wody.