3 ROCZNICA BLOGA

21 kwietnia 2016 roku po raz pierwszy zasiadłam przed klawiaturą komputera i napisałam kilka słów. A brzmiały one tak:  „Cześć mam na imię Karolina i mam 14 lat. Po raz pierwszy zaczynam pisać bloga:) Będzie, miał, kilka twarzy z jednej strony motywujący a z drugiej będzie opowiadał o gwiazdach Disneya i ich filmach, które tak naprawdę towarzyszą nam od narodzin do naszego konania. Mam nadzieję, że będzie wam się podobał, ponieważ pragnę w niego włożyć całe swoje serce. Teraz kilka pytań oraz odpowiedzi:) Zapraszam do czytania:) „Przeczytało go jedynie 108 osób, pojawiły się dwa komentarze. Początki były żmudne i nudne. Nikt nie wchodził, nie czytał, a tym bardziej nie komentował. Rozkręcanie własnej strony jest, o wiele trudniejsze niż może się wydawać. Jednak mimo to nie poddałam się. Śmiali się, dogryzali, a dzisiaj wspierają i chwalą. Jestem dumna z tego, co robię mimo niewielkiej wiary w swoje możliwości.  

Moment, w którym założyłam, własną stronę internetową był przełomem mojego życia. Był to czas, kiedy wchodziłam w inny etap poznawania Świata. Zawsze byłam osobą bardzo cichą, skromną, nieudzielającą się w różnych przedsięwzięciach. Najważniejsza była dla mnie opina innych. Był to okres, kiedy z mojej wagi zniknęło ponad 20 kg. Ludzie zaczęli traktować mnie całkiem inaczej. Nowe znajomości, chęć wychodzenia gdzieś spowodowało, że ciągle pragnęłam więcej. Nie umiałam stanąć przed lustrem i powiedzieć: JESTEM SZCZUPŁA. Przed sobą ciągle miałam fałdy tłuszczu, grube uda. Nigdy tak naprawdę nie zaakceptował siebie, nie podziękowałam sobie za trud i odwagę. Bo nigdy nie sądziłam, że mam w sobie odwagę. W czasie poznawania wszystkiego na nowo mogłam kreować siebie tu, w tym miejscu. Kiedyś wspominano o moim blogu czułam zawstydzenie. Bałam się tego, że ktoś się dowie. W mojej głowie tkwiły tylko złe myśli, że ktoś się naśmiewa, że robię coś innego. I wiecie, żałuje tego, bo w tym momencie powinnam być dumna, że nie jestem kolejną szufladką. Niestety tego dopiero nauczył mnie czas. Na swojej drodze spotykałam wielu ludzi, z jednymi się przyjaźniłam, z drugimi nie było nam po drodze. W czasie tych trzech lat wiele raz zmieniałam swój wygląd, chcąc odciąć się od przeszłości. Płakałam, śmiałam się, uczyłam dystansu do siebie samej. Jedni mnie kochali, drudzy zaś nienawidzili. Ale w tej zawiłej drodze ciągle nie zapomniałam, kim jestem. Zawsze wiedziałam, skąd pochodzę i jak się nazywam. I choć były momenty, kiedy próbował być kimś innym, bardziej atrakcyjnym, mającym władze nad swoim ciałem człowiekiem to dwa razy mocnej to do mnie wracało. Nigdy nie byłam zakochana, nie byłam kochana przez kogoś obcego, nigdy nie byłam modelką, nigdy nie byłam kimś atrakcyjnym wśród rówieśników, nigdy nie byłam pewna siebie. I to mnie ukształtowało. To sprawiło, że dziś mija trzeci rok, od kiedy usiadłam w tym samym miejscu, na tym samym krześle tylko z większym bagażem na plecach. Pora to chyba powiedzieć, prawda? CHCĘ PODZIĘKOWAĆ SOBIE ZA TO, ŻE NIE PODDAŁAM SIĘ, KIEDY WSZYSCY INNI TEGO CHCIELI, ZA TO, ŻE ZAWSZE ZNAJDUJE W SOBIE CHĘĆ DO POMAGANIA INNYM. I CHOĆ NIE JESTEM IDEALNA, OCENIAM LUDZI, OBGADUJE, ŚCIĄGAM, TO DZIĘKUJĘ ZA TO, ŻE MAM WIARĘ W LEPSZE JUTRO. WIEM, ŻE PRZYJDZIE TAKI DZIEŃ, KIEDY NIE BĘDĘ JEJ MIEĆ, ALE DZISIAJ JESZCZE JĄ MAM, ZA TO DZIĘKUJĘ KAROLINA!  

Jestem w tym miejscu dla ludzi, dlatego i wam chcę podziękować za to, że jesteście. Wchodzicie, czytacie, komentujecie. Dziękuję również moim znajomym, którzy wspierają mnie, dodają skrzydeł. Idąc do nowej szkoły, bardzo się bałam tego, jak odbiorą to inni dorośli już ludzie. Ale wiecie, byłam głupia, że wątpiłam. Mam w swojej klasie 15 wspaniałych osób, które ani razu nie wyśmiali mnie z powodu tego, co robię. Motywują mnie i dodają siły. Czasami ja nie wierzę w siebie jak oni we mnie. Za to wam dziękuję!  

Mam nadzieję, że będzie nam wszystkim dane spotkać się w tym samym miejscu za rok. Spojrzeć przez lupę, szerokim okiem przyjrzeć się temu, co wydarzyło, zmieniło się w moim, jak i w naszym życiu! Dziękuję za 3 lata wspólnej pracy!