„Był sobie pies”– film, który musisz obej­rzeć!

Witaj­cie kochani: ) przy­cho­dzę dziś do Was z recen­zją filmu, który wywo­łał stru­mie­nie łez, smutku, ale i szczę­ścia. Jeśli macie w sobie uczu­cie straty kogoś kogo bar­dzo kocha­li­ście bez względu na to czy to czło­wiek czy zwie­rzę to 200% zro­zu­mie­cie prze­kaz. Nie wszy­scy posia­dają w sobie ten smu­tek dla­tego Cie­bie tym bar­dziej zapra­szam na zapo­zna­nie się z głów­nym boha­te­rem, który powi­nien przejść do histo­rii. Może w tedy ludzie zro­zu­mieją, że zwie­rzę tak samo kocha, odczuwa ból i tęsk­notę jak każdy z nas. Ser­decz­nie zapra­szam: )

 

Pies- naj­lep­szy przy­ja­ciel czło­wieka, wspiera, kocha, zawsze jest gdy wszy­scy inni momen­tal­nie znikną. Pomaga nam prze­trwać naj­gor­sze chwile. Tak jak każdy z nas potrze­buje szansy, kre­dytu zaufa­nia. A w tedy oda całego sie­bie i nic nie będzie wsta­nie wydrzeć mu ze serca wła­śnie Cie­bie. Za chwi­leczkę przed­sta­wię kogoś kto mimo, że stąpa na czte­rech łapach, doświad­cza prze­róż­nych przy­gód: miło­ści, zabawy, przy­jaźni, nie­na­wi­ści, prze­mocy i porzu­ce­nia. Film stara nam się poka­zać, że te małe, bez­bronne zwie­rzę, które sie­dzi koło Two­ich nóg pyta: Jaki jest cel życia?

Główny boha­ter to nie jaki Bailey czwo­ro­nożny psiak, który nie­sie w sobie przez całe życie pyta­nia: Jaki jest cel życia? Mamy tu coś do zała­twie­nia? I w ogóle o co tu biega? Przez zaszklone od łez oczy możemy zaob­ser­wo­wać, że nie jaki pupil cztery razy na nowo odkrywa sens życia. Histo­ria tej psiny jest bar­dzo kolo­rowa i nie­tu­zin­kowa. Na począ­tek seansu wita nas retri­ver, czyli już poznany Bailey. Jako szcze­niak tra­fił do schro­ni­ska, jed­nak to mądry wło­chaty kum­pel. Ucie­ka­jąc w dość skom­pli­ko­wany spo­sób tra­fia w ręce chłopa o imie­niu Ethan. To wła­śnie dzięki niemu poznał dosłowne zna­cze­nie miło­ści, zabawy, rado­ści nie­stety i tęsk­noty. Wszystko było wspa­niale, aż do czasu pożaru, który zde­cy­do­wał o losie jak i Ethana jak i Baily­ego. Ze względu na kon­se­kwen­cje chło­pak nie mógł przy­jąć sty­pen­dium spor­to­wego, odrzu­cił jedyną kobietę, którą naprawdę kochał, musiał wyje­chać. Co dzieje się z czwo­ro­no­giem? Zostaje okle­pa­nym kana­pow­cem, nie ma ochoty, ani siły na zabawę, co chwile dziad­ko­wie coś mu podrzu­cają do prze­ką­sze­nia. Lecz tak w głębi serca bar­dzo tęskni za swoim praw­dzi­wym wła­ści­cie­lem. W ostat­nich chwi­lach swego psiego życia pamięta słowa: Bailey zostań tutaj, pil­nuj a ja obie­cuję wrócę, aby to spraw­dzić. Przed oczami ma naj­lep­sze chwile swo­jego życia, kiedy mógł świet­nie apor­to­wać, wybie­rać się na nie­ziem­skie prze­jażdżki, swo­jego nowego przy­ja­ciela: psi­ko­nika (osła). Wie­dział, że nie umiera z cho­roby, a tęsk­noty.

Za każ­dym razem, gdy już wyda­wało mi się, że poukła­da­łem sobie życie, wszystko nagle się zmie­niło. Budzi się, nie jest już tym samym naj­lep­szym przy­ja­cie­lem czło­wieka, a kimś zupeł­nie innym. O, nie jest dziew­czyną! Ellie to nowe imię przy­pi­sane suczce poli­cyj­nej. O tak ten nasz wło­chaty, przy­tu­la­sek teraz to nie jaki Owcza­rek Nie­miecki. Jej celem jest odnaj­do­wa­nie broni, szkol­nic­two, pogoń za ban­dy­tami…No wła­śnie co to tej pogoni. Aż w gar­dle ści­ska na samą myśl. Nie­stety w taki okropny spo­sób odszedł z tego Świata. W pogoni za pory­wa­czem w momen­cie strzału do swo­jego pana Car­losa zacho­wał się jak praw­dziwy poli­cjant. Och­ro­nił swoim cia­łem, kogoś kto tak mało znał, kto nie oka­zy­wał emo­cji, nie gra­tu­lo­wał. Mimo wszystko odej­ście było bar­dzo emo­cjo­nu­jące zarówno dla Car­losa jak i dla widza.

Wszyst­kie psy idą do nieba… Chyba, że mają nie­do­koń­czone sprawy na Ziemi. Tego na pewno nikt z nas się nie spo­dzie­wał. Wielki, silny, nawet poli­cyjny raso­wiec w nowym życiu jest cał­kiem prze­ci­wień­stwem. Teraz jestem malusi i mam uszy jak nie­to­pe­rek. Tino sło­dziutki pupi­lek May, która zabie­rała go wszę­dzie gdzie tylko się dało. Nie mógł narze­kać. Aby żyło się jak w bajce mię­dzy Tino a May była nie­sa­mo­wita więź. Umieli czy­tać sobie w myślach. W spra­wach jedze­nia rozu­mieli się bez słów. Razem zja­dali chipsy na kana­pie, wspól­nie wsu­wali lody przy kąpieli, ucząc się zaja­dali pizze. Jedy­nym sło­wem życie jak w Madry­cie. Lecz ile może być samym? Nie tylko wła­ści­cielkę postrze­liła strzała Amora ale i naszego uko­cha­nego. To był piękny ślub. Tino już nie był pęp­kiem świata, bo poja­wiły się małe szkraby, które naprawdę kochały tego sobaka. Nie pro­te­sto­wał kiedy jego styl się zmie­niał. Wzniósł by każdą tor­turę, aby tylko Roxi była bez­pieczna. Lecz i na niego była pora. Czy tęsk­nota naprawdę musiała go prze­śla­do­wać? Uko­chana już nie wró­ciła od wete­ry­na­rza, czas mijał a Tino był coraz star­szy i słab­szy. Wie­cie jak się zakoń­czyło jego życie? Ej, Tino o czym myślisz? To było piękne życie i dobra pizza.

Wró­ci­łem znowu w pudle, ale za co? Wydaje się, że to będzie dobry począ­tek czego pięk­nego. Lecz to nie życie, to kosz­mar, który spo­tkał nie spra­wie­dli­wie psiaka, który tyle prze­szedł. Tym razem wpadł w szpony pato­lo­gicz­nych osób. Życie na łań­cu­chu, brak jakiej­kol­wiek miło­ści, nie­na­wiść od samego początku. Fakt opie­kuń­cza niby była do czasu kiedy nie urósł. Fąfel był rasy psa gór­skiego czyli pro­ste, że nie są to małe gaba­rety. Ale po tym wszyst­kim zasłu­żył sobie na to? Te sceny muszę przy­znać były dla mnie okrutne. Nie mogłam zaha­mo­wać ani łez, gło­śnego szlo­cha­nia. Nawet nie byłam wymie­niać zapła­ka­nych chu­s­te­czek. Kiedy nie winny niczemu pies, zostaje zapa­ko­wany na cię­ża­rówkę i wywie­ziony na tory, gdzie bez ludzie potwory ska­zują go na śmierć, głód… Nie jestem nawet wsta­nie pisać ze względu na oczy pełne łez. Mam teraz iść z powro­tem? To nie było fer. Choć tak naprawdę nie uśmie­chało mi się tam wra­cać. Życie tego psiny toczy się dalej. Co go spo­tka, czy prze­żyje i zazna szczę­ścia? Tego musi­cie dowie­dzieć się sami.

Pod­su­mo­wu­jąc film jest dla mnie mistrzo­stwem. Poko­cha­łam go całym ser­cem. Lecz sama nie spo­dzie­wa­łam się po sobie takiej reak­cji. Może dla tego, że kie­dyś także stra­ci­łam takiego przy­ja­ciele, który był dla mnie wszyst­kim…

I tak w ciągu tych wszystkich psich żyć nauczy­łem się bawi gdy tylko jest czas, rato­wać innych kiedy trzeba, lizać tych, których kocham. Nie doło­wać się tym co nie wyszło oraz tym co może się stać. Po pro­stu być tu i teraz. Być tu i teraz, O to sens życia według psa.