Nie ty jesteś problemem. Ja nie ufam sobie.

Zapewne tego, co chcę, teraz powiedzieć nie zrozumiesz, jednak pewnego dnia zdasz sobie z tego sprawę, że sposobem na przyjaźń, jak uważam, jest znalezienie ludzi, którzy są lepsi niż ty sam. Nie mądrzejszych, nie fajniejszych, lecz bardziej szczodrych, hojniejszych oraz takich, którzy potrafią wybaczać. Gdy już ich znajdziesz, doceniaj ich za to, czego mogą cię nauczyć i staraj się ich słuchać, kiedy będą mówić coś o tobie, nieważne jak złe lub dobre by to było. Przede wszystkim jednak ufaj im, co okaże się najtrudniejszą rzeczą, jednak najlepszą z możliwych.

„Wiedziałam, że od tej chwili przyjdzie mi poznać niebo i piekło, radość i ból, spełnienie marzeń i rozpacz. Wiedziałam, że nie potrafię już dłużej poskromić wichrów szalejących po ukrytych zakamarkach mojej duszy. Wiedziałam, że począwszy od tego poranka miłość stanie się moim przewodnikiem, tym samym, który prowadził mnie od dzieciństwa, od chwili, kiedy ujrzałam go po raz pierwszy. Bo przecież nigdy nie wymazałam go z pamięci-choć wielokrotnie sądziłam, że nie jestem godna, by o niego walczyć. Była to miłość trudna, pełna granic, których za nic w świecie nie śmiałam przekroczyć. [...] - Często patrzę na tę studnię i mówię sobie: nikomu nie przyszło do głowy, żeby szukać w tym miejscu wody, aż do dnia, kiedy święty Sawin zaczął tu kopać i odkrył źródło. Gdyby on tego nie uczynił, nasza wioska znajdowałaby się dzisiaj tam, w dole, na brzegu rzeki. - A jaki ma to związek z miłością? - Ta studnia przyciągnęła do siebie ludzi z ich marzeniami, nadziejami, wątpliwościami. Ktoś kiedyś wpadł na pomysł, żeby tu właśnie szukać wody, a gdy trysnęła z ziemi, miejsce to niczym magnes przyciągnęło innych. Wierzę zatem, że jeśli człowiek poszukuje miłości, to ją w końcu znajduje, a wtedy skupia wokół siebie jeszcze więcej miłości. Wystarczy, by jeden człowiek był nam życzliwy, a wtedy inni również stają się życzliwi. Zaś kiedy jesteśmy sami, to coraz bardziej zasklepiamy się w naszej samotności. Dziwne jest życie”. 

Jesteśmy tylko ludźmi, ludźmi, którzy nie potrafią przeżywać swój ból, strach, radość, zwycięstwo w samotności. Każdy z nas pragnie mieć przy sobie kogoś, kto poda dłoń, nawet kiedy sam nie będzie miał siły, kogoś, kto stanie za mną, choć sam będzie się bał, kogoś, kto powie: „piękna jesteś”, kiedy sama w to zwątpię, kogoś, kto zaakceptuje mnie taką, jaka jestem, pokocha wszystkie wady i zalety. Moją nieśmiałość i wiarę w lepsze jutro. Odwagę i strach przed ciemnością. Każdy z nas chce być kochany czy to przez rodziców, przyjaciółkę, osobę bardzo ważną dla niej, a najbardziej przez samego siebie. I choć wiele rzeczy na tym Świecie próbuje wmówić Ci, że jestem: brzydka, gruba, nie śmiała, nudna to z roku na rok uczę się o sobie coraz więcej. Pokochać siebie to zaufać swojemu sercu, głowie i rozsądkowi. I choć wielu z nas woli poradzić się przyjaciółki niż zapytać siebie samego to z czasem ta miłość przychodzi. Żyjemy w czasach, kiedy każdy dla nas jest „przyjacielem” „dobrą duszą". Oddając im wszystko to, co mamy często z czasem zostajemy przez te osoby zdradzeni, porzuceni, znieważeni. Wtedy przychodzi taki czas, kiedy nie masz do kogo zadzwonić i wypłakać się, opowiedzieć o swoich trudnościach i ludziach, którzy Cię skrzywdzili. Wtedy zaczynasz żałować, że nie byłeś w stanie zaufać sobie samemu, sercu, które wiele razy podpowiadało Ci, że ona przyjaźni się z Tobą tylko ze względu na pieniądze. I choć z dnia na dzień stajemy się coraz starsi, poznajemy bardziej Świat i ludzi to tak naprawdę ciągle jesteśmy małymi dziećmi, którzy boją się odrzucenia i wyśmiania.